Bu tutum sorunun çocukta alışkanlık kazanmasını engellediği gibi ailenin çocukla ilişkilerini geliştirir.Çocuk bir psikoloğa götürülecekse, mutlaka çocuğa doğru bilgi verilmelidir. Çocuk “misafirliğe gidiyoruz” şeklinde kandırılmamalıdır.
İlkokul öncesi çocuklar, oyuncakların, boyaların resimli kitapların olduğu psikologlara rahatça giderler. Okulyaşındaki çocuklar psikoloğa gitme konusunda kaygılıdırlar. Çocuğa psikoloğa gelmeden önce açık ve doğru olarak gitmenin neden gerekli olduğu anlatılmalıdır.
Anne baba çocuğa, “Sana yardım edebilmek için bir psikoloğa danışmak istiyoruz’ demelidirler. Çocuğa “psikolog seninle oynayacak”, “konuşacak”, “sana resimler çizdirecek”, “resimli kartlar göstererek sıkıntılarının nedenini anlamaya çalışacak” şeklinde ayrıntılı bir açıklama da verilebilir.
Anne baba da psikoloğa giderken tedirgindir. İyi anne baba olamadıkları için suçlanacaklarından korkarlar. Ancak ilk görüşmede bu korkularının yersiz olduğunu anlarlar.
Çocuklar daha önce korkutulmasalar bile psikoloğa ilk geldiklerinde acı bazı ilaçları içmeye zorlanacaklarını sanarak çekinirler. Ama odada oyuncakların oluşu, birlikte resim yapan, oynayan, kendileriyle konuşan ve dinleyen ilgili bir kişi görünce rahatlarlar.
Çocuk ve aile konuştuklarının psikologla aralarında kalacağını bildikleri için işbirliğine kolay girerler.
Okul öncesi ve ilkokul çağındaki çocuklara yardım, oyun ve konuşma şeklinde yapılır. Psikolog biryandan da anne baba ile görüşmelerini sürdürmektedir. Psikoloğun amacı, tüm aileye yardım etmektir. Psikolojik yardımın başarısı, anne baba ve çocuğun karşılıklı işbirliğine bağlıdır.
Çocuğu psikologa götürmek, sağlıklı bir davranıştır. Üstelik bu, sorumlu ve ciddi bir ebeveyn olunduğunun bir göstergesidir.
